Do eterno xeo

Nas lonxanas terras da eterna maxia
O destino navega pola claras do equilibrio
A xustiza rexe os camiños dos homes valentes
A sabiduría alumea os enredos das immortais almas
Mais os mortos en vida pola ignorancia
Con artimañas sembran a discordia
O druida acode a eles coa realidade
Mais a súa verdade será traicionada
Os bosques morren baixo o frío
Un manto de pálida neve abraza os corpos
Negras sombras cobren a claridade
Comeza a era do eterno xeo
Silencio...
Mais no recóndito dos non dormidos
Agóchase o tesouro máis preciado
Aquel que ós catro ventos contaba o elexido
Aquel que coñecen como luz eterna dos valerosos..
A liberdade...